Ofelia: officiële presentatie
Op 27 september, is in het Instituto Cervantes - Utrecht de gelegenheid om samen te komen en over het boek te praten tijdens de officiële presentatie.
De bibliotheek van het Instituto biedt ons een ruimte en een moment om te delen, om in gesprek te gaan met degenen die het boek al hebben gelezen of die het misschien later zullen lezen.
De link naar de informatie over het evenement is hier: Culturele activiteiten van het Instituto Cervantes
De presentatie is in het Spaans (zonder vertaling).
De capaciteit is beperkt, dus het is belangrijk om een plek te reserveren door een bericht te sturen naar Reserveringen: bibutr@cervantes.es
We beginnen met een welkomstdrankje. Het gesprek zal ongeveer een uur duren, en daarna gaan we ergens tapas eten.
Ik verheug me erop om elkaar weer te zien. Een warme groet.
Het verhaal
Tijdens de zomervakantie kreeg ik een telefoontje van Laura en Chelita, de dochters van mijn nicht Celia Irma. Ze vertelden me opgewonden dat ze tijdens het opruimen foto's, mysterieuze objecten en krantenknipsels hadden ontdekt. Deze documenten onthulden het tragische verhaal van mijn oom Víctor, die in 1951 als piloot verongelukte. De teksten beschreven ook de ontberingen die ze doorstonden om zijn overblijfselen in het oerwoud te vinden. Mijn familie hoopte dat er een boek zou worden geschreven over deze periode van onze familie geschiedenis.
Ik vond het een uitdagend idee om het verhaal te schrijven, hoewel ik informatie miste. De verslagen kwamen niet overeen met de werkelijkheid, de krantenknipsels spraken elkaar tegen. Er waren brieven gericht aan mijn tante, maar ik wist niet van wie. Op een bepaald moment wist ik niet meer wat ik moest doen. Elke keer bedacht ik mij dat Mexico zo surrealistisch kan zijn.Toen ik het materiaal bekeek, kreeg ik de indruk dat alle gebeurtenissen zich afspeelden in een voor mij onbekende jaren '50. Toch had ik de drang om een betrouwbaar verhaal te schrijven dat geloofwaardig zou zijn voor mijn familie. Naast het feit dat ik niet genoeg tijd had om alles uit te zoeken, speelde ook de afstand een belangrijke rol. Ik woon in Nederland en kon niet naar de redactie van die oude kranten of naar de jungle in Chiapas gaan. Er zijn geen digitale archieven uit die tijd om informatie te raadplegen. Bovendien herinner ik me niet zoveel. Ik was toen nog niet geboren en later heeft mijn tante Ofelia niet veel over haar jeugd verteld.
Twee jaar later, publiceer ik dit boek niet alleen met de verhalen uit de kranten, maar ook het verhaal van Bertha, de zus van Ofelia. Deze twee moedige vrouwen zijn op eigen initiatief naar Mexico-Stad verhuisd en hebben daar een succesvol leven opgebouwd met hun kinderen, allebei zonder echtgenoten. In mijn verhaal vertel ik ook hoe Celia, de dochter van Ofelia, de verschrikkelijke ervaring van het verlies van haar vader heeft verwerkt en hoe ik, op 11-jarige leeftijd, ook naar de begrafenis van mijn vader ben gegaan. Als dochters moesten we naar Chihuahua reizen vanwege het verlies van onze respectievelijke vaders, en hoewel de ervaringen in de noordelijke woestijn tegelijkertijd anders maar gelijk waren, konden we als kinderen de wereld van onze families niet goed begrijpen.
Op dit moment ben ik nog steeds bezig met de Nederlandse vertaling van Ofelia. Nog even geduld, maar de Spaanse tekst staat al op papier voor degenen die het in mijn moedertaal willen lezen.
Het schrijven van een verhaal over mijn familie draaide niet om het samenvatten van de informatie die ik had gevonden over een vliegtuigongeluk in 1951. Om een verhaal op te bouwen, moest ik mijn fantasie gebruiken, net zoals iemand die probeert een nieuwe vaas te vormen door de stukken die hij heeft gevonden aan elkaar te voegen. Er ontbreken altijd delen, en daarvoor moet je nieuw klei gebruiken om een compleet beeld te creëren.
Mijn intentie was om te vertellen over hoe Ofelia haar man tragisch verloor en haar dochter redde. Maar Ofelia had een sterke band met Bertha, haar jongere zus, die uiteindelijk het voorbeeld van opstandigheid volgde en uit Chihuahua vluchtte. Ze heeft haar man verlaten en stiekem haar drie kinderen meegenomen.Dit is een verhaal van vlucht en hereniging met verre en onbekende families. De pijn van leugens en de waarde van de waarheid.